In het eerste artikel van deze korte serie besprak ik de bijwerkingen van angst, vooral wanneer deze angst wordt aangewakkerd als middel om regels te handhaven. Daarna kwam de zelfversterkende rol van rituelen aan bod. In beide gevallen bleek de manier waarop we met corona omgaan veel kenmerken van een massale tunnelvisie te vertonen. De rituelen helpen ons angst te verwerken, maar roepen ook nieuwe vragen op en vergroten de onderlinge tegenstellingen.  Deze keer kijken we naar vrijwillige en onvrijwillige offers als de meest krachtige rituelen.

Offers zijn anders dan zakelijke afspraken. Bij een offer moet je maar hopen of geloven dat het werkt, voor jezelf of voor iemand anders. Ik moet denken aan werknemers die loonoffers brachten om het bedrijf van hun werkgever te redden, waarna het bedrijf alsnog failliet ging of ging fuseren en dan moest “afslanken”. Offers worden ook wel om godsdienstige redenen gebracht, omdat men gelooft dat de goden ons dan goed gezind zullen zijn. Tot slot zijn er offers die gebracht worden vanuit een (al of niet religieus) schuldgevoel.

Mensen begonnen zich de afgelopen jaren inderdaad schuldig te voelen over de klimaatverandering, de vervuiling, de ongelijkheid, de intolerantie, etc. Dit schuldgevoel kan terecht zijn, vooral bij mensen en bedrijven die de aarde, de natuur en de medemens tot nu toe op onverschillige wijze exploiteerden. Het probleem is alleen dat als het op offeren (of investeren in het publieke domein) aankomt, men meestal verlangt dat iedereen in gelijke mate offers brengt. Vaak komen de lasten dan toch weer onevenredig bij de zwakkeren in de samenleving terecht. Want ook zij worden schuldig bevonden (aan het consumeren of maken van onze niet-duurzame producten). Dit is ook een constant probleem in de onderhandeling met armere landen inzake verduurzaming.

Falende offers

Het doden van dieren was in het oude Israël een ritueel om God te eren en schuld af te kopen. Ik leerde in mijn theologische opleiding dat het doden van één van je eigen dieren de mens op een tastbare manier confronteerde met zijn overtredingen. Je leerde dat jouw fouten nooit zonder gevolgen konden blijven voor je omgeving. Deze les nam niet weg dat veel (extra) dieren het slachtoffer werden van onze leefwijze. Het is ook de vraag of men er wel echt iets van leerde. Je kunt namelijk ook gedachteloos tientallen dieren ter dood brengen. Een soortgelijke discussie over het nut en het eigenlijke doel van boetedoening deed zich tijdens de Reformatie weer voor.

In het Bijbelboek Hebreeën (10:4) staat dat het onmogelijk is dat het bloed van stieren of bokken zonden zou wegnemen. Waarom werd het dan toch gedaan? Uit een ander Bijbelgedeelte, namelijk Galaten 3, blijkt dat de vroegere religieuze wetten achteraf gezien “bedoeld” waren om te gaan beseffen dat we op eigen kracht weinig kunnen en ethisch niet zoveel voorstellen, zelfs niet met die boetedoening erbij. De les is dat we genade nodig hebben, van God en van elkaar.

Als christen geloof ik dan ook dat de oude vorm van offeren definitief is afgeschaft. De hele offerdienst was als het ware bedoeld om aan te tonen dat dit niet werkte en dat er iets beters nodig was. Zij verviel toen Jezus zich identificeerde met slachtoffers door zich niet te verzetten tegen zijn kruisdood. Sindsdien hoeft er niet meer te worden geofferd om welke reden dan ook, en al zeker niet wanneer anderen de prijs moeten betalen. Wel worden we opgeroepen om dankbaar te zijn en dit te uiten. Ook dit wordt een offer genoemd, maar het is duidelijk dat dit een heel ander soort offer is. Geen enkel ander mens of dier wordt hierbij het slachtoffer. Dit soort offer vraagt of eist niets van anderen, maar komt anderen alleen ten goede. Er is dus ook geen dwang.

Een grote stap terug

Ziet u wat momenteel het probleem is? We zijn weer uitgekomen bij de oude manier van offeren. Het is niet vrijwillig, uit dankbaarheid voor onze rijkdom, maar het is verplicht en we demoniseren degenen die niet kunnen of willen meedoen, bijvoorbeeld met mondkapjes of vaccinaties. Vanuit een bijna religieus fanatisme beperken we elkaars bewegingsvrijheid, elkaars vrijheid van meningsuiting, mogelijkheden om te werken en een inkomen te verdienen en zelfs de mogelijkheid om tijdig medisch te worden geholpen als je een andere ziekte hebt dan die ene. In plaats van onze eigen schulden onder ogen te zien, zadelen we anderen ook op met een schuldgevoel wanneer ze niet mee-offeren. En opeens spreken we niet meer over het oplopen van een ziekte, maar moeten er schuldigen worden aangewezen die hem of haar deze ziekte hebben bezorgd. Hoe heeft het zover kunnen komen?

Ik denk dat we als rijke westerse mensen niet goed weten hoe we met schuld moeten omgaan. We hebben niet voldoende solidariteit getoond met de zwakkeren en nu proberen we op een andere manier ons schuldgevoel af te kopen. Maar dat is onmogelijk. We kunnen onszelf nog zo goed vinden als we een mondkapje dragen of onszelf (en anderen!) wekenlang opsluiten, maar het zal niet baten. Voor de schade die we aanrichten zullen we opnieuw moeten boeten. Camus heeft over het onnodige geweld tijdens de Franse Revolutie iets soortgelijks opgemerkt.

Hetzelfde geldt waarschijnlijk ook voor de experimentele mRNA-vaccinaties waarvoor mensen in de rij staan (of worden gezet). Het heeft mij in ieder geval verbaasd dat de Chinese biofysicus He Jiankui twee jaar geleden nog drie jaar cel kreeg voor het genetisch manipuleren van twee embryo’s zodat ze resistent zouden zijn tegen het HIV-virus, terwijl nu iedereen het normaal vindt als de hele wereldbevolking genetisch wordt gemanipuleerd, eveneens met onbekende gevolgen, ook voor het nageslacht.

Genetica Aartsma-Rus zei in een interview in de Trouw van 7 november 2020 (bijlage Tijdgeest) dat het zeer de vraag is of genetisch ingrijpen ooit veilig wordt. In het geval van embryo’s “kan het zo zijn dat we er na dertig, veertig jaar achter komen dat het toch niet veilig was”. In dat geval zou bij het inenten van kinderen en volwassenen met een recombinant “vaccin” toch tenminste dezelfde vraag gesteld kunnen worden.

Een wereldwijde reset

Naomi Klein en anderen hebben er reeds op gewezen dat elke crisis uitgelezen kansen biedt aan machthebbers om grote veranderingen door te voeren. Deze zijn vaak niet in het voordeel van de gewone burger. Het voert te ver om haar werk hier samen te vatten, maar u zou er beslist kennis van moeten nemen. We hebben geen complottheorieën nodig om te kunnen zien dat ook tijdens deze pandemie zaken worden verwezenlijkt die al langer op het wensenlijstje van regeringen en banken stonden. Ik noem alleen maar de verdere afschaffing van contant geld, meer ingrijpen in het privé-leven van mensen, surveillance, toename van de schuldenlasten, het beperken van het eigen oordeel van huisartsen, etc. Deze lijst is niet uitputtend en groeit nog steeds.

Nu wil het geval dat er al enige tijd in allerlei internationale kringen, waaronder het World Economic Forum, wordt gesproken over de noodzaak van een wereldwijde (global) reset. Bill Gates had al geprofeteerd dat de wereld niet zou kunnen terugkeren naar normaal tenzij iedereen ter wereld gevaccineerd is. Globalist Klaus Schwab gaat in zijn boek “Covid-19: The Great Reset” nog een stap verder. De wereld zal nooit weer normaal worden, ondanks dat het coronavirus “geen nieuwe existentiële bedreiging vormt”. De financiële elite zou het leven nooit laten terugkeren naar normaal.

Toevallig ontving ik ook via mijn eigen kennissenkring bevestiging dat medewerkers van de financiële elite hier inderdaad hard mee bezig zijn. Zoals de huidige economie werkt is het einde van de groei en van de mogelijkheden om (nog) meer te verdienen, bijvoorbeeld met oorlogsvoering, in zicht. Er zou daarom iets radicaals moeten gebeuren: totale afbraak en een totaal nieuw begin. Van de nieuwe opbouwfase zou ook de middenklasse en iedereen daaronder, een klein beetje kunnen profiteren. Dit laatste doet erg denken aan de trickle down theorie, die in de praktijk nooit werkte, en volgens de econoom Noriel Roubine ook een bron van sociale onrust is. Er staat ons dus nog wat te wachten!

Schwab spreekt van een fundamenteel keerpunt in “ons” mondiale traject. Om het te laten slagen moeten ondernemers wel de kansen pakken die een crisis biedt. We zien inderdaad dat de grotere bedrijven, zoals Amazon, AliExpress en allerlei farmaceutische en IT-bedrijven, momenteel kansen zien en grijpen. Heeft u zich niet afgevraagd hoe het komt dat aandelenkoersen nog niet zijn ingestort? Dit alles gaat ten koste van veel kleinere bedrijven. Hele winkelstraten zijn door de corona-maatregelen weggevaagd.

Maar denk ook aan de vele leningen en subsidies, waardoor tal van bedrijven en individuen afhankelijk zijn geworden. Banken krijgen steeds meer middelgrote bedrijven, maar ook hele overheden in hun bezit. Vervolgens krijgen deze banken en grote bedrijven (voor zover dat nog niet zo was) meer invloed op onze samenleving dan onze democratisch gekozen overheden. Hoe meer belastinggeld wordt uitgegeven aan kunstmatig uitvergrote noodsituaties en draconische hervormingen, hoe erger dit wordt.

Een wereldwijde sekte

Wie twijfelt aan de opzettelijke ontmanteling van zo ongeveer al onze verworvenheden, om daar een New World Order voor in de plaats te zetten, moet maar eens kijken hoeveel mensen en instanties zich hiermee bezighouden. Zelfs onze koning sprak onlangs in de VN over “the world order we seek to build”. Hij is ook lid van de Bilderberg groep, waar in het geheim dergelijke plannen worden uitgewerkt. Termen als “the Great Reset”, “de Vierde Industriële Revolutie” en “Build Back Better” (onder andere gebruikt door Boris Johnson en Justin Trudeau) verwijzen allemaal naar dezelfde agenda van het WEF om tegen 2030 een bezitloze maatschappij met ongekozen leiders te realiseren.

Het gevaarlijkste aspect van de New World Order die door de sektarische elite wordt nagestreefd, is dat het zo logisch en goed lijkt. Onze bestaande manier van leven is inderdaad verre van ideaal. Veel idealisten binnen en buiten de kerk geloven daarom dat de crisis reële kansen biedt om iets beters op te zetten. In theorie klopt dat wel, maar in de praktijk niet.

Dom Bernardus Peeters, abt van het trappistenklooster in Berkel-Enschot en hoofd van bierbrouwerij en miljoenenonderneming La Trappe, stelt bijvoorbeeld, waarschijnlijk geheel te goeder trouw: “Deze pandemie stelt belangrijke vragen over onze manier van leven, vragen die we niet uit de weg moeten gaan… Een crisis staat nooit op zichzelf. We moeten eerlijk zijn dat waar dat virus ook vandaan komt het iets te maken heeft met onze levensstijl… Onze huidige omgang met de schepping is er een van uitbuiting om onze zucht naar alsmaar meer te bevredigen, en dat heeft grote negatieve gevolgen.”

Maar veel mensen, hij inbegrepen, lijken vervolgens te denken: “Het ging zo slecht dat het alleen maar beter kan worden”. Als er iets naïef is, is dat het wel. Het kan zeker nog slechter, juist nu, bijvoorbeeld als de miljarden die geïnvesteerd zijn in corona-maatregelen, straks terugbetaald moeten worden. Onlangs is berekend dat op elk van de ruim 8771 doden door corona in Nederland al 10 miljoen euro is uitgegeven, in totaal 90 miljard. Hiermee is het leven van enkele duizenden anderen, veelal zieke tachtigers, misschien iets verlengd (terwijl anderen banen verloren of te laat werden behandeld).

Ik wil beslist niet suggereren dat deze mensen het niet waard waren, maar het valt niet te ontkennen dat we enorme economische en persoonlijke schade hebben geleden. Deze zal eerst gecompenseerd moeten worden voordat er weer kan worden geïnvesteerd in mooie plannen voor de toekomst. Tenzij we voor lief nemen dat we eerst teruggaan naar de steentijd. En het ergste moet nog komen. In het voorjaar van 2021 wordt een vloedgolf aan faillissementen voorspeld. Veel daarvan zijn onnodig, omdat bijvoorbeeld maar een klein percentage van vermeende (!) besmettingen in de horeca plaatsvond.

Het zal nooit genoeg zijn

Abt Peeters doet wel een interessante voorspelling: Corona zal niet verdwijnen, ook niet als we een vaccin hebben. “Wij denken dat er geen probleem meer is als wijzelf het onder controle hebben… Omdat we een medicijn hebben is er een schijnzekerheid”. Ook de WHO heeft onlangs gemeld dat de crisis niet voorbij zal zijn wanneer de vaccins zijn uitgedeeld! Dit alles wijst op veel grotere veranderingen die ons nog te wachten staan.

Hoewel er van alles is beloofd (beginnend met enkele weken lockdown en dan terug naar normaal), werken onze rituelen en offers wederom niet. Er wordt steeds meer gevraagd. En ik verwacht dat we ook daarin zullen meegaan. Wie eenmaal offers heeft gebracht, zal niet gemakkelijk toegeven dat het voor niets is geweest. Iemand die verliest in het casino, heeft vaak de neiging om nog meer in te zetten, in de hoop de verliezen goed te maken.

De huidige ontwikkelingen voldoen reeds aan drie van de vier kenmerken van een totalitair regime zoals opgesteld door de geschiedkundige Richard Overy (Kings College, London): de cruciale rol van een grote leider (in dit geval de WHO en/of het WEF), een verdeling in goede en slechte mensen (afhankelijk van je geloof in “de regels”), en complexe fantasieën over een hemelse toekomst op aarde. Van het vierde kenmerk, de bereidheid om geweld te gebruiken, is ook al een begin te zien in de vorm van hard optreden tegen vreedzame betogers. En tegenwoordig bestaat natuurlijk ook de zeer beschaafde mogelijkheid om mensen digitaal uit te schakelen, meestal zonder enige vorm van proces.

Oude priesters en nieuwe technocraten

In plaats van de huidige grootschalige psychologische en genetische experimenten te herkennen en te ontmaskeren als bijgeloof of afgoderij, loopt de kerk (op enkele uitzonderingen na) ook verrassend in de pas en soms zelf voorop als het gaat om bereidheid om allerlei offers te brengen en te verlangen. De abt heeft gelijk als hij zegt dat het misschien niet nodig was zo vaak op vakantie te gaan. We kunnen ook te egoïstisch zijn geweest.

Maar het gaat al lang niet meer om een paar vakanties. Hoe meer wij bereid zijn in te leveren, hoe meer we de elite een vrijbrief geven om in onze plaats feest te vieren. We zagen het al aan Willem Alexander die tegen alle adviezen in rustig op vakantie ging. Het doet me denken aan Mattheus 13: “Want wie heeft, dien zal gegeven worden, en hij zal overvloediglijk hebben; maar wie niet heeft, van dien zal genomen worden, ook wat hij heeft”. Wie geen ambities meer heeft behalve het vege lijf te redden, komt in een soort verlamming terecht. Dit geldt zowel op materieel als op geestelijk gebied. Weer die bevriezing of die aanpassing.

Slotwoord

Deze wereld heeft weliswaar dringend behoefte aan verandering, maar een revolutie die van bovenaf wordt geregisseerd en opgelegd is in mijn ogen noch een revolutie noch een goedaardige evolutie. Het is een wereldwijde staatsgreep. Er worden steeds grotere offers gebracht in de vorm van grondrechten en middelen die niet aan de nieuwe priesters, de technocraten van deze wereld, toebehoren. Het gebeurt op een subtiele manier, waarbij wij in de waan worden gehouden dat we dit vrijwillig doen. Maar we hebben ons daarover niet kunnen uitspreken, want onze normale democratische invloed is opgeschort door noodwetgeving en censuur. Overheden komen hier alleen mee weg dankzij continue overdrijving van het gevaar.

Wat in Nederland enorm “helpt” om de angst erin te houden, zijn de grote bezuinigingen die de afgelopen jaren zijn doorgevoerd op de IC-afdelingen. Dit geeft namelijk een argument om nu te kunnen zeggen dat overbelasting voortdurend op de loer ligt. Wat ook “helpt” is de tussentijdse ontmanteling van noodvoorzieningen, ondanks dat een tweede golf al werd voorspeld. En inmiddels worden degenen die dit doorzien er openlijk van beschuldigd (door o.a. Hugo de Jonge, Hayke Veldman, Stevo Akkerman) de vrijheid en gezondheid van anderen in gevaar te brengen. Het is precies omgekeerd. De paus heeft de catechismus uitgebreid met het geloof in het heilige mondkapje. Wie daarin niet meegaat, “zit vast in een kleine wereld”. Ook dat is precies de omgekeerde wereld. De nieuwe gelovigen worden opgesloten in een simplistisch universum.

Tijd om massaal afstand te nemen van deze gevaarlijke technocratische maakbaarheidssekte, die niet terugdeinst voor en zelfs aanstuurt op instorting van wat generaties met pijn en moeite hebben opgebouwd. Onze maatschappij is geen computer die opnieuw kan worden opgestart. We nemen onszelf altijd mee. Wie een utopie in het vooruitzicht stelt, die in tien jaar verwezenlijkt moet zijn, moet met de grootst mogelijke argwaan worden bezien.

Hun utopie is niet noodzakelijk beter dan het tot nu toe gebruikelijke evangelie van de onbeperkte economische groei. Sterker nog, het is hoogst waarschijnlijk hetzelfde. Weet u wat rijke Romeinen soms deden als ze zich helemaal hadden volgegeten, maar toch meer wilden?  Ze gaven hun maag een grote reset door een stokje in hun keel te steken. Seneca schreef dat er in zulke gevallen een slaaf aanwezig was om het kots van de vloer op te vegen. Zo zien we maar dat de utopie van de één gemakkelijk de nachtmerrie van de ander wordt.

Dit was het laatste deel van het drieluik.
Deel 1 is nog hier te vinden: Angst, rituelen en offers voor corona
Deel 2 is nog hier te vinden: Rituelen in coronatijd